Κεφάλαιο 03

 Το περίμενα ότι θα έρθει η καταστροφή του κόσμου, αλλά η επιδημία των ζωντανών νεκρών ήταν στο τέλος της λίστας μου. Περίμενα μία πυρηνική ή περιβαντολογική καταστροφή, μία πανδημία τύπου Έμπολα,

ακόμα και η εισβολή εξωγήινων φάνταζε πιο πιθανή στα μάτια μου από τα ζόμπι. Άσε τους μικρόμυαλους να πιστεύουν τα κατευθυνόμενα κυβερνητικά ψέματα. Όσοι μπορούν να διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές μπορούν να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει.

Τα έλεγα σε όλους αλλά δεν με πίστευαν, με θεωρούσαν γραφικό και φαντασιόπληκτο. Δεν με πείραζε, εγώ σταδιακά προετοιμαζόμουν για παν ενδεχόμενο. Συστηματική γυμναστική, με ιδιαίτερη έμφαση στην αντοχή, το μεταποκαλυπτικό μέλλον θα έχει αρκετό περπάτημα. Καθημερινή εξάσκηση με την αγαπημένη μου ρώσικη καραμπίνα Saiga 410 με γεμιστήρα των 10 φυσιγγίων, την λύνω και την δένω με κλειστά μάτια. Το σακίδιο στρατιωτικού τύπου χωρητικότητας 120 lt που περιέχει αφυδατωμένη ξηρά τροφή των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων για τριάντα μέρες, χάπια χαλαζόλης για καθαρισμό νερού καθώς και φάρμακα (πολυβιταμίνες, παυσίπονα, αντιβίωση και είδη πρώτων βοηθειών).

Αυτά όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην προετοιμασία που έκανα στο σπίτι στο χωριό. Τέσσερα στρέμματα με πέντε μέτρα πέτρινο φράχτη. 100 τ.μ. σπίτι με δική μου γεώτρηση, φωτοβολταϊκά στη στέγη και εφεδρική γεννήτρια. Ενεργειακή σόμπα που μπορεί να θερμάνει όλο το σπίτι, κελάρι με τρόφιμα μακράς διαρκείας και αποθέματα σε αλάτι, όσπρια, ρύζι και αλεύρι κ.α., πέντε ημιαυτόματες καραμπίνες με αρκετά πυρομαχικά καθώς και πλήρες φαρμακείο. Εκεί μπορώ να αντέξω για αρκετό διάστημα.

Αυτή την στιγμή όμως πρέπει να πάω να προμηθευτώ επιπλέον φυσίγγια, τις τελευταίες μέρες εξασκήθηκα αρκετές ώρες στη σκοποβολή και ξέμεινα. Άσε που τα εννιάβολα φυσίγγια δεν είναι τα ιδανικά για να σκοτώνεις ζόμπι, με τα μονόβολα τους διαλύεις το κεφάλι ευκολότερα.

Δεν ανεβαίνω σε αστικό λεωφορείο για να κατεβώ στο κέντρο, υπάρχει πιθανότητα να βρίσκεται κάποιος μολυσμένος, δεν το ρισκάρω. Η κίνηση είναι απίστευτη, όλοι φοβούνται και κατεβαίνουν με τα αυτοκίνητα τους, με κλειδωμένες πόρτες. Η μόνη λύση είναι να κατεβώ με τα πόδια. Δεν μπορώ να κουβαλήσω όπλο μαζί μου, η αστυνομία και ο στρατός δεν έχουν υποπέσει ακόμα σε καθεστώς χάους και παρέχουν μία υποτυπώδη ασφάλεια. Υπολογίζω ότι μέσα στις επόμενες τριάντα μέρες θα διαλυθούν. Θα κουβαλήσω μαζί μου ένα πτυσσόμενο γκλοπ και ένα μαχαίρι σε θήκη στο πόδι μου για παν ενδεχόμενο.

Ελάχιστοι πεζοί στους δρόμους. Σχεδόν όλοι φοράνε χειρουργικές μάσκες, ηλίθιοι, η μάσκα δεν προστατεύει. Αν ένα ζόμπι φτάσει τόσο κοντά σου ώστε να μολυνθείς από το σάλιο του τότε είναι τόσο κοντά για ξεσκίσει τη σάρκα σου.

Η διαδρομή από Όλγας μέχρι κέντρο είναι ομαλή, χωρίς ανηφόρες και κατηφόρες. Αυτό με βοηθάει να τρέχω με ένα σταθερό ρυθμό. Αποφεύγω τα στενά δρομάκια και φροντίζω να παραμένω σε κεντρικούς δρόμους για να έχω περιθώριο ελιγμών. Περισσότερο όμως αποφεύγω τους ανθρώπους, ειδικά άμα κάποιος δείχνει άρρωστος, πιθανών να είναι μολυσμένος.

Σε ένα τέταρτο έφτασα στο μαγαζί με τα κυνηγητικά είδη και ευτυχώς είναι ανοιχτό. Είναι γεμάτο κόσμο, όλοι πανικοβλημένοι προσπαθούν να προμηθευτούν ένα όπλο για αυτοάμυνα. Ακούω την φωνή του Μανώλη. Κρητικός στην καταγωγή, μεγάλος γνώστης των όπλων και ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Με βοήθησε πολύ όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με όπλα, στην ουσία ήταν ο δάσκαλος μου. Μελαχρινός, αδύνατος, κανονικό ύψος, δεν του δίνεις και πολλή σημασία. Είναι όμως ο καλύτερος σκοπευτής που ξέρω.

«Όσοι δεν έχουν άδεια κυνηγού να περάσουν έξω, δυστυχώς δεν μπορούμε να τους εξυπηρετήσουμε».

Φωνές διαμαρτυρίας από παντού, «δώσε μας όπλα», «πληρώνω όσο-όσο». Μερικοί θερμόαιμοι άρχισαν να κουνάνε τα κάγκελα μιας και τα όπλα όπως και οι υπάλληλοι είναι σε φυλασσόμενο χώρο. Ο Μανώλης και οι δύο βοηθοί του δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Τράβηξαν κάτω από τον πάγκο από μία επαναληπτική καραμπίνα και τις έστρεψαν προς τον κόσμο, όλοι πάγωσαν.

«Επαναλαμβάνω, όσοι δεν έχουν άδεια κυνηγού να περάσουν έξω. Όποιος προσπαθήσει κάτι άλλο θα έχει άσχημα ξεμπερδέματα». Αυτή την φορά έγινε απόλυτα κατανοητός, σε πέντε λεπτά είχαν μείνει μόνο τέσσερις πελάτες στο μαγαζί. Οι δύο υπάλληλοι άρχισαν να εξυπηρετούν τους υπόλοιπους, ο Μανώλης ξεκλείδωσε την πόρτα και μου έκανε νόημα να περάσω μέσα από τον πάγκο.

«Πέρνα Κώστα, επιτέλους βλέπω ένα γνωστό»

«Ευχαριστώ, αυτή η κατάσταση επικρατεί συνέχεια;»

«Σήμερα ήταν καλά, τις προηγούμενες μέρες αναγκάστηκα να ρίξω κάνα-δυο μπαλωθιές. Άστα όμως αυτά, εσύ πως τα πας.»

«Μέχρι στιγμής καλά, δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμα. Ήρθα για να πάρω φυσίγγια για την καραμπίνα, ετοιμάζομαι για να φύγω στο χωριό».

«Το πήρες απόφαση τελικά;».

«Ναι, είναι ποιο ασφαλές να φύγω τώρα που ακόμα. Φοβάμαι ότι μόλις επεκταθεί η επιδημία ακόμα και η βενζίνη θα είναι είδος πολυτελείας. Η λογική κίνηση θα είναι, ότι έχει απομείνει από τις κρατικές δομές να δεσμεύσει όλα τα αποθέματα σε καύσιμα και τρόφιμα. Από εκεί και μετά η κατάσταση θα χειροτερέψει».

«Ελπίζω όλα να σου έρθουν βολικά Κώστα, εγώ θα κάτσω λίγο ακόμα εδώ πέρα και μετά βλέπουμε».

«Μανώλη σε θεωρώ έναν από τους λίγους φίλους μου και το ξέρεις. Όταν το αποφασίσεις πάρε την Λένα και την μικρή και ελάτε στο χωριό. Το σπίτι είναι αρκετά μεγάλο για όλους μας, οι προμήθειες φτάνουν για δέκα άτομα και η αλήθεια είναι ότι θα χρειαζόμουνα λίγη παρέα».

«Ευχαριστώ, αν τα πράγματα στραβώσουν τόσο πολλή και δεν μπορέσουμε να κατεβούμε στην Κρήτη θα σε επισκεφτούμε. Λέγε τώρα τι θέλεις να πάρεις».

«Δώσε πέντε κουτιά μονόβολα για την Saiga».

Χαμογέλασε άνοιξε ένα σακίδιο πλάτης και έριξε μέσα καμιά δεκαριά κουτιά. Πήγα να τον σταματήσω.

«Τι κάνεις ρε Μανώλη, πέντε σου είπα, δεν έχω λεφτά για παραπάνω».

«Τα λεφτά σου αδελφέ δεν περνάνε εδώ πέρα, άσε που αν τα πράγματα συνεχίσουν με αυτό τον ρυθμό δεν θα έχουν καμία αξία. Πάρε και αυτό εδώ το κουτί. Είναι χειροποίητες σφαίρες φτιαγμένες από εμένα, ένα πρόωρο δώρο για τα γενέθλια σου».

«Μανώλη δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω, ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα».

«Αν το θέλει ο Θεός αδελφέ μου θα πιούμε πάλι ρακί μαζί. φύγε τώρα πριν σε πιάσει το σκοτάδι».

Έβαλα το σάκο στην πλάτη μου και βγήκα έξω από το μαγαζί. Ξεκίνησα για το σπίτι σχεδόν βουρκωμένος από την συμπεριφορά του Μανώλη, πραγματικά ελπίζω να τον ξαναδώ.

Άρχισε να σκοτεινιάζει. Οι πεζοί στους δρόμους ήταν πλέον ελάχιστοι, ανέβασα το ρυθμό για να φτάσω ποιο γρήγορα. Όλα κυλούσαν ήρεμα και πλησίασα στο σπίτι αλλά δύο στενά πριν άκουσα μία γυναίκα να ουρλιάζει. Σταμάτησα, η λογική μου έλεγε να συνεχίσω τον δρόμο μου αλλά δεν μπορούσα να το αγνοήσω.

Ο ήχος ερχόταν από το προηγούμενο στενό, έβγαλα το γκλοπ από την τσέπη μου και τράβηξα το μαχαίρι από την θήκη στο πόδι μου. Πλησιάζοντας στο στενό είδα έναν άντρα να έχει επιτεθεί σε μία κοπέλα. Αυτή είχε βάλει την τσάντα στην στο πρόσωπο του για να τον εμποδίσει να τη δαγκώσει. Έτρεξα προς το μέρος τους και με όση δύναμη είχα τον κλώτσησα στο κεφάλι. Είχε αποτέλεσμα μιας και τον πέταξα δύο μέτρα μακριά από την κοπέλα. έσκυψα προς το μέρος της.

«Είσαι καλά; Κατάφερε να σε δαγκώσει;»

Ήταν γύρω στα είκοσι, με μαύρα μαλλιά. Παρόλο τον τρόμο της κατάφερε να ψελλίσει.

«Όχι πρόλαβα και έβαλα μπροστά την τσάντα μου για να προστατευτώ».

Εκείνη τη στιγμή άκουσα ένα γρύλισμα, γύρισα και κοίταξα προς τη μεριά του άντρα. Παρόλη την προετοιμασία μου τόσα χρόνια δεν ήμουν έτοιμος για αυτό που αντίκρισα. Τα μάτια του ήταν κόκκινα, βρώμικος με σκισμένα ρούχα αλλά το χειρότερο ήταν ότι στην θέση του δεξιού αυτιού έχασκε μία πληγή γεμάτη πύον.

Δεν έχασε λεπτό και κινήθηκε προς το μέρος μου, ενστικτωδώς τον χτύπησα δύο φορές στο κεφάλι με το γκλοπ. Είχε μόνο στιγμιαίο αποτέλεσμα, σήκωσα το μαχαίρι και το κάρφωσα στο μέτωπο του, τελικά αυτή ήταν η λύση το σώμα του σωριάστηκε άψυχο στο πεζοδρόμιο. Γύρισα προς την κοπέλα, είχε είδε σηκωθεί και με κοιτούσε σοκαρισμένη.

«Τον σκότωσες»

«Καλύτερα αυτός παρά εμείς, πήγαινε στο σπίτι σου».

«Δεν μπορώ νιώθω έτοιμη να καταρρεύσω».

Έπρεπε να την αφήσω και να φύγω αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά.

«Έλα μαζί μου, το σπίτι μου είναι εδώ κοντά».

Διστακτικά μου έδωσε το χέρι της και ξεκινήσαμε.